- مازندران - اشعارم را با یک انگشت تایپ می‌کنم!

سیدعلی موسوی:

اشعارم را با یک انگشت تایپ می‌کنم!

تاریخ 22 تیر 1399 ساعت 11:36:43
منبع: ترنم شعر
کد خبر: 000835
سید علی موسوی سواد‌کوهی متولد اول فروردین سال 1358 و شاعر شهر پله‌ها، پل سفید است. او از بدو تولد دچار معلولیت جسمی بود و جز چشم‌ها، فک و انگشت شست دست راستش، هیچ عضو دیگر بدنش حرکت نمی‌کند.
 اشعارم را با یک انگشت تایپ می‌کنم!

به گزارش واژه روز، به نقل از ترنم شعر، اولین مجموعه شعر «سید علی موسوی سواد‌کوهی» به نام «نهنگ در تنگ» در سال 91 به همت نشر «نصیرا» منتشر شد. این مجموعه شامل غزل‌ها و ترانه‌های موسوی سوادکوهی است. او سال‌ها از اعضای فعال خانه ترانه مازندران بود.

 

در این رابطه در کنار سیدعلی موسوی با «مرصاد فولادی»، دبیر خانه ترانه مازندران و «نیما رستگار»، عضو خانه ترانه مازندران، به گفت‌وگو نشستیم تا از این قصه برایمان بگویند:

 

مرصاد فولادی دربارۀ حضور سید علی موسوی در جلسات خانه ترانه مازندران گفت: از سال 1390 که خانه ترانه مازندران راه‌اندازی شد، موسوی در جمع اعضای خانه ترانه حضور پررنگی داشت و حتی اگر امکان رفت و آمد برای خودش مهیا نبود، به دلیل تاثیرگذار بودن شخصیتش، با اعضای خانه ترانه به دنبال او می‌رفتیم و او را به جلسات می‌رساندیم. بعد از مدتی هم به خاطر مشکلات جسمی، با اعضا تصمیم گرفتیم که جلسات را در خانه او برگزار کنیم. تا زمانی‌که موسوی در شهر ساری ساکن بود، این جلسات در منزل او برگزار می‌شد اما بعد از نقل مکانش به قائم شهر این جلسات بدون حضور موسوی ادامه پیدا کرد.

دبیر خانه‌ ترانه مازندران اضافه کرد: علاقه اعضا به موسوی بخاطر شرایط جسمی ویژه‌اش نبود، بلکه او شخصیتی بسیار دوست داشتی و توانمند و باانگیزهای داشت. قبل از چاپ کتاب اول خود، زمزمه‌های مختلفی مبنی بر عدم چاپ کتابش، در او تاثیر نگذاشت و او مطمئن بود که کتابش به چاپ می‌رسد.

او در خصوص کتاب «نهنگ در تنگ» سید علی موسوی گفت: در سال 1391 که این کتاب چاپ شد، در قائم شهر مراسم رونمایی آن با استقبال خوبی همراه بود و دوستانی که آمده‌بودند از کتاب کاملا راضی بودند.

 

«نیما رستگار»، عضو خانه ترانه مازندران، درباره موسوی گفت: اولین موضوعی که درمواجهه با نام موسوی به ذهن می‌آید، معلولیت او نیست بلکه شاعر بودن اوست.

رستگار درباره شخصیت موسوی ادامه داد: او بسیار رفیق است و حتی اگر از او بخواهیم که با ما به کوه بیاید با تمام سختی‌ها قبول می‌کند تا همراه ما باشد. او هیچگاه از معلولیت خود خاطرۀ تلخی تعریف نکرده و اگر هم موضوعی بوده آخرش مطلبی خنده‌دار گفته تا فضا را عوض کند. او هیچگاه از شرایط خودش پیش دیگران گلایه نکرده‌است.

رستگار اضافه کرد: او شنوندۀ بسیار خوبی نیز هست و نقدهای بسیار تاثیرگذاری در شعر دوستانش دارد.

رستگار دربارۀ کتاب موسوی گفت: این کتاب شامل غزل و ترانه است و در هر دو زمینه حرف برای گفتن دارد که به نظر من این موضوع نشان‌دهنده‌ی قدرت شاعری موسوی است.

او اضافه کرد: موسوی به علت این که نمی‌توانست در انجمن‌های مختلف شرکت کند نسبت به سایر دوستان کمتر شناخته شده بود، اما بعد از چاپ کتابش و استقبال خوب از آن، به شاعری شناخته‌شده در مازندران تبدیل شد.

 

اشعارم را با یک انگشت تایپ می‌کنم!

 

«سید علی موسوی» درباره حس شاعرانه خود گفت: سه سال اول ابتدایی که آن را در مدرسه گذراندم و بعد با توجه به سخت‌تر شدن شرایط جسمی‌ام، امکان رفتن به مدرسه برایم وجود نداشت. در طیِ این مدت متوجه علاقه‌ام به شعر شدم و شعرهای کتاب درسی را با دوبار خواندن حفظ می‌کردم و بعد از آن در 13یا 12سالگی بدلیل توجه مردم مازندران به شعر محلی، اشعارم را با گویش مازندرانی و مخفیانه می‌نوشتم.

او در رابطه با این موضوع اضافه کرد: آن زمان مردم اگر متوجه شعری به غیر از گویش محلی می‌شدند آن شعر را ابتدا شعر نمی‌دانستند و بعد مورد تمسخر قرار می‌دادند. من تا سن 28 سالگی چند دفتر شعر نوشته بودم که چیزی از آن‌ها نگفته‌ام.

موسوی درباره چگونگی ثبت اشعارش با توجه به معلولیتش توضیح داد: قبل از سال 82 که کامپیوتر بخرم دختردایی‌ام اشعارم را یادداشت می‌کرد و بعد از آن خودم با یک انگشت اشعارم را تایپ می‌کردم.

موسوی همیشه ایمان داشت به خواسته‌هایش می‌رسد و حرف و حدیث‌های دیگران خللی در انگیزه‌اش ایجاد نکرد. او در این‌باره از خاطره‌اش می‌گوید: یکبار مقابل حرف یکی از دوستانم که به من گفته بود «تو باید به این شراط عادت کنی و قرار نیست اتفاق خوبی برایت بیافتد» غزلی گفتم که در کتابم هم چاپ شده‌ است.

آن غزلم این بود:

بذار چشمام به در باشن، مهم نیست

دعاهام بی‌اثر باشن، مهم نیست

 

واسه این قلب چوبیِ شکسته

بذار مردم تبر باشن، مهم نیست

 

برای راه و پل‌ها اینکه حتی

بدون رهگذر باشن مهم نیست

 

با فریاد این دفعه دردام‌و می‌گم

جهان هم کور و کر باشن، مهم نیست

 

به تاوان گناهی که نکردم

چشام هر لحظه تر باشن، مهم نیست

 

خدایا، سوختن دنیامو می‌خوای؟

بذار پس شعله‌ور باشن، مهم نیست

 

او درباره کتاب اول خود گفت: ابتدا که این کتاب را با تیراژ 1100‌ عدد چاپ کردم ترسیدم که با این تعداد چه کنم اما الان یک نسخه هم از آن برایم باقی نمانده‌است! با اینکه الان تجربه‌ام بسیار بیشتر شده ‌است و خود من بعضی از شعرهای آن زمانم را قبول ندارم، اما استقبال از کتاب اول هم کم نبود و چند تا از ترانه‌های آن کتاب توسط برخی از خوانندگان اجرا شده‌است.

موسوی درباره همکاری با خواننده‌ها و فضای موسیقی کشور ادامه داد: فضای موسیقی به سمتی رفته ‌است که اکثر ترانه‌ها، ترانه‌های دوستت دارم، دوستم داری شده‌است و بیشتر کسانی کارهای‌شان خوانده می‌شود که روابطی داشته ‌باشند. من خودم را نمی‌گویم اما دوستانی دارم که کارهای خوب زیادی دارند اما خواننده‌ای کارهایشان را اجرا نمی‌کند.

او به تازگی نگارش کتاب زندگی‌نامه خود را به اتمام رسانده و پس از آن کتاب شعر دوم خود که شامل غزل‌ها و ترانه‌هایش است را منتشر خواهد کرد.

در سال 1391 برنامه «ماه عسل» او را دعوت کرده بود و به خاطر علاقه مخاطبین به این قسمت از برنامه، او در ویژه‌برنامه عید این برنامه نیز دعوت شده‌بود.

سیدعلی موسوی، نمادی بی‌کم و کاست از فعل خواستن است.

Bookmark and Share
نظر شما
پاسخ به:

Your Name Description

Your Email Description

Your Website Description

Your Comment Description

 

Parent Comment Description

وارد نمودن نامو ایمیل اختیاری می‌باشد.
آخرین مطالب
پوستر
عضویت در خبرنامه
logo-samandehi
سامانه جامع رسانه ها