عهد نابستن از آن به، که ببندی و نپایی
به گزارش واژه روز، به نقل از موسیقی ما، در اسفند ماه سال گذشته و در پی شیوع ویروس کرونا و تعلیق کلیه‌ی امور هنری به ویژه تمامی فعالیت‌های هنرمندان موسیقی که بر اساس اطلاعیه‌های رسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی صورت گرفت، انجمن صنفی هنرمندان موسیقی در بیانیه‌ای خواستار حمایت حداقلی دولت از هنرمندان موسیقی شد و مشخصاً درخواست پرداخت سرانه‌ی حق ببمه‌ی هنرمندان به مدت سه ماه شد.
در پی این درخواست، خانه‌ی موسیقی نیز بر همین تقاضای حداقلی تاکید کرد.
این درخواست در جو ملتهب روزهای پایانی سال بر اساس انتشار خبری نسبتاً غیررسمی و به نقل از مدیرعامل خانه‌ی موسیقی، از سوی مدیران دولتی مورد پذیرش واقع شد.
کش‌وقوس پذیرش یا رد این درخواست کوچک به ماه اردیبهشت کشید تا آنجا که مدیرعامل صندوق اعتباری هنر در مصاحبه‌ای از پذیرش و تصویب قطعی آن سخن به میان کشیده و به هنرمندان اطمینان داد که نگران نباشند. اما در این میان هنرمندان در تمامی حوزه‌های هنری که تحت پوشش بیمه‌ای صندوق اعتباری هنر بودند در هر بار مراجعه به مراکز بیمه‌ای با یک‌جواب خُردکننده مواجه می‌شدند.
جواب یک «نه» بزرگ بود. با این توضیح که اگر سهم بیمه‌ی خود را پرداخت نکنید بیمه‌ی شما ملغی یا باطل می‌شود. در این صورت اگر فردی بخواهد بیمه‌اش دوباره به جریان بیفتد، می‌بایست یک چرخه‌ی طولانی و فرسایشی را بار دیگر طی کند و این چرخه را ضرب‌در تعداد افراد بکنیم یعنی اتلاف بی‌نهایت وقت و انرژی و یک چرخه‌ی کاغذبازی ناروا و مخرب که یعنی بروید خودتان به فکر خود و خانواده‌ی خود باشید.
تماس‌ها و پی‌گیری‌ها بالا گرفت و جلسات متعدد تشکیل شد و در پی‌گیری‌های بعدی بار دیگر مدیرعامل صندوق اعتباری هنر به طور رسمی از پی‌گیری جدی و مصوب شدن برنامه‌ی پرداخت سه‌ماه از سهم حق بیمه‌ی هنرمندان صحبت کرد اما ادارات بیمه و کارمندان محترم آن سازمان در سراسر کشور همچنان و همواره بر نبود هرگونه دستورالعمل اجرایی در این ارتباط تأکید داشته و همچنان تأکید دارند.
در ادامه‌ی گردش کار فرسایشی این درخواست ناچیز، این بار در سطح بالاتری، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی از توافق قطعی خود با مدیرعامل سازمان تامین اجتماعی در خصوص پرداخت حق بیمه‌ی هنرمندان خبر داد.
اما امروز که فرصت سه‌ماهه‌ی هنرمندان روزهای پایانی را سپری می‌کند همچنان هیچ خبری و اثری از واریز سهم بیمه ی سه‌ماهه‌ی نخست سال توسط دولت نیست که نیست.
چند روز پیش خبر رسید خانه‌ی مرحوم پرویز مشکاتیان استاد بزرگ موسیقی ایران در نیشابور علی‌رغم ثبت ملی به عنوان میراث فرهنگی کشور، توسط مالک آن به منظور ساخت‌وساز تخریب شد.
در روزهای بعد مالک آن از تعلل دوساله‌ی شهرداری و شورای شهر و بلاتکلیفی‌اش در خصوص این ملک صحبت کرد که نشان از درماندگی و ناچاری او در اجرای تصمیم‌اش داشت.
این خانه خراب شد چون مدیران دولتی اسیر در تردید و تعلل و کندی در تصمیم‌گیری و اجرای درست و به‌موقع هر تصمیم فرهنگی و هنری بودند.
امروز قطار سنگین و فرسوده‌ی سیستم اداری در خصوص بیمه‌ی هنرمندان در شرایطی قرار گرفته که تعلل و تأخیرشان در اجرای یکی از معدود مصوبات حمایتی‌شان از هنرمندان دست‌خوش امروز و فردایی شده که دست آخر عذاب و آسیب‌های روانی و جسمانی فراوانی برای هنرمندان و شاید خانه‌خرابی برای برخی یا بسیاری از این قشر بی‌پناه را به بار خواهد نشاند.
این قلم یک پیام بیشتر ندارد. این‌که خانه‌ی مشکاتیان بر اثر کُندی و تعلل و ضعف مدیریت خراب شد؛ ای مدیران محترم دولت، خانه‌ی سایر هنرمندان را با سستی و کندی‌تان در اجرای مصوبات خودتان خراب نکنید.
