جشنواره‌ی حوا و سالن خالی از آدم
اختصاصی واژه روز: علیرضا سعیدی کیاسری/ مازندران در هفته‌‌ای که گذشت،یکی از ۱۳ استان میزبان اکران فیلمهای نخستین جشنواره بین‌المللی فیلم حوا بود.جشنواره‌ای با محوریت زنان و خانواده که برای گسترده‌تر نمودن دایره‌ی مخاطبین جشنواره، زمینه‌ی نمایش فیلم‌ها را در نقاط مختلف کشور فراهم کرد.کاری پسندیده که معمولا برای جشنواره‌های مختلف سینمایی، مورد انتظار سینماگران و سینما دوستان خارج از پایتخت بوده و هست.
ارشاد مازندران این فرصت را پیدا کرد تا به بهانه‌ی اکران همزمان فیلمهای جشنواره‌ی حوا که اتفاقا رایگان نیز بود،بتواند علاوه بر هنرمندان عرصه‌ی فیلم، خانواده‌های ساکن شهر ساری بلکه مردم شهرهای نزدیک همجوار مثل قائمشهر،نکا و جویبار را نیز به سالن سینما کانون بکشاند.اما در کمال شگفتی،طی روزهای اکران فیلمهای جشنواره حوا، در اکثر قریب به اتفاق سانس‌ها،تعداد تماشاگران با عوامل برگزاری، به تعداد انگشتان دو دست هم نرسید که موجب واکنش تعدادی از اصحاب فرهنگ و هنر و اهالی رسانه در فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی شد.
اینکه چگونه می‌شود استانی میزبانی نمایش همزمان فیلمهای جشنواره‌ای را پذیرا می‌شود اما در کشاندن مخاطب به سالن عاحز می‌ماند، چالشی بزرگ و حتی نقصی غیر قابل چشم‌پوشی است که خسران و زیان یک میزبانی ابتر را باید بسیار بدتر از رد تقاضای میزبانی دانست.
در این مجال قصد آن نیست که به یکایک دلایل شکست اکران همزمان فیلمهای جشنواره حوا در مازندران بپردازیم، چرا که طی سالیان گذشته نیز برای برخی جشنواره‌های سینمایی دیگر_به غیر از فیلم فجر_ شاهد عدم حضور تماشاگر حتی مخاطبینی از عرصه‌ی فیلم در سالن سینما بودیم.
به اعتقاد نگارنده‌ی این یادداشت،از یک سو عدم اطلاع رسانی جامع در بستر فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی که نسبت به صدا و سیما،مطبوعات،خبرگزاریها و سایتهای خبری، بیشترین کاربر را دارا هستن، موجب شد تا افراد بسیاری از زمان و مکان اکران فیلم در ساری هیچ اطلاعی نیافتند.از سویی دیگر در محل اکران فیلم‌ها یعنی سینما کانون ساری واقع در ساختمان اداره کل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان مازندران، دریغ از یک مورد اقلام تبلیغی مربوط به جشنواره حتی به اندازه‌ی یک کف دست که حال و هوای این جشنواره را تداعی کند و نیز در فضای بیرون، مراجعین به کانون یا رهگذران چشمشان به آن بیفتد بلکه شاید تمایل پیدا کنند به سالن نمایش فیلم بیایند.بماند اینکه در سطح شهر ساری نیز هیج خبری از تبلیغات محیطی در خصوص جشنواره حوا نبود.
هم چنین به نظر می‌رسد از ظرفیت آموزشگاهها و موسسات خصوصی سینمایی و یا هنرهای نمایشی برای گسیل هنرجویان و یا علاقمندان فیلم و سینما به سالن اکران بهره‌مندی صورت نگرفت.
نکته‌ی قابل تامل دیگر این است که چرا اداره کل ارشاد مازندران از مشورت و همکاری صنوف سینمای نظیر انجمن تهیه‌کنندگان و خانه سینمای مستند و البته توانمندی برخی موسسات فرهنگی و هنری شناخته شده در میان اصحاب فرهنگ و هنر و مردم که در امر برگزاری جشنواره،همایش و کنسرت، کارنامه ی قابل فبولی از خود به جا گذاشته و برنامه‌هایی در سطح ملی و حتی بین‌المللی را به شکل شایسته‌ای مدیریت کرده‌اند، استفاده نکرد تا شاهد چنین وضعیت نا مطلوب و مأیوس کننده‌ای در شکل اکران فیلمهای جشنواره حوا در مازندران باشیم؟.
